Προς αναζήτηση μιας υπέρβασης

του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου*

Α​​υτό που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες τόσο έντονα, συμπυκνώνει πιστά την ίδια κατάσταση που ζήσαμε στο εύρος των τελευταίων δεκαετιών. Πόλεμος σε όλα τα επίπεδα, εσωκομματικό, διακομματικό, κυβερνητικό. Ενα αδυσώπητο επικοινωνιακό παιχνίδι. Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Χτίσιμο κομματικών στρατών. Τακτικισμός με στόχο την εξουσία. Ακόμη και σήμερα, που η χώρα καταρρέει. Κοιτάμε ποιος θα είναι ο πρώτος που θα διαχειριστεί τις στάχτες.

Βέβαια, θα απαντήσει εύκολα κάποιος,
βασικός σκοπός των κομμάτων είναι η εξουσία και η διακυβέρνηση της χώρας. Το μεγάλο όμως ερώτημα και το μεγάλο στοίχημα αυτή τη στιγμή είναι κατά πόσον μπορεί να κατασταλεί αυτός ο ρόλος των κομμάτων με αντάλλαγμα τη σωτηρία της χώρας. Ακούμε συχνά για εθνική συνεννόηση. Δεν πιστεύω ωστόσο ότι αυτή ήταν και είναι ουσιαστική και καθαρή. Από καμία πλευρά.

Πρόκειται για προσωρινές παραχωρήσεις, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, της τελευταίας στιγμής που ξεπρόβαλαν μόνο όταν φτάσαμε σε αδιέξοδο και αισθανθήκαμε στο πετσί μας την καταστροφή της χώρας. Μα αυτό δεν είναι συνεννόηση, αυτό ονομάζεται λύση ανάγκη. Αυτές οι κινήσεις δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική θέληση, αλλά την παροδική συνθηκολόγηση για να μη σκάσει η βόμβα στα χέρια μας και κατηγορηθούμε ως υπαίτιοι της καταστροφής. Πάλι λοιπόν βάζουμε μπροστά το ατομικό και κομματικό συμφέρον. Δεν συμπράττουμε για να συνεργαστούμε, αλλά για να μην κατηγορηθούμε ότι δεν το κάναμε – γιατί το δεύτερο κουβαλά μεγάλες ευθύνες. Με λίγα λόγια, λειτουργούμε περισσότερο με πράξεις αποποίησης ευθυνών.

Απαιτείται τα κόμματα και οι πολιτικοί που τα εκπροσωπούν να χτίσουν και να εδραιώσουν, επιτέλους, για πρώτη φορά μια συνεργασία που δεν θα είναι «κατ’ ανάγκην». Μια δημιουργική συνεργασία, που όλοι θα αναγνωρίσουν ανοικτά και δημόσια τα προτερήματα των άλλων και θα συνθέσουν πάνω σε αυτά. Που θα αναγνωρίσουν, επίσης, δημόσια και χωρίς υπεκφυγές τα λάθη τους και θα φροντίσουν να μην τα επαναλάβουν.

Ολοι οι πολίτες που έχουν αυτοεκτίμηση και συνείδηση, αντιλαμβάνονται ότι βασικό στοιχείο ενός δημόσιου διαλόγου πρέπει να είναι η συνέπεια λόγων και πράξεων. Αυτό το σημαντικό προαπαιτούμενο, δυστυχώς, είναι υπό αμφισβήτηση πολύ συχνά στην πολιτική ζωή της χώρα τις τελευταίες δεκαετίες και είναι το στοιχείο που προκαλεί την απαξίωση των πολιτικών.

Είναι επιτακτική ανάγκη η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Μόνο τότε θα υπάρχει συνεννόηση και συνεργασία σε επίπεδο κομμάτων, αλλά και δημιουργική συμμετοχή των πολιτών στον αγώνα ανάκαμψης της χώρας. Είναι αδιανόητο να τάζεις κάτι, με δημόσιες ανακοινώσεις, και να μην το εκτελείς. Ακόμη χειρότερο, να μη νιώθεις την ανάγκη να απολογηθείς και να εξηγήσεις γιατί δεν το υλοποίησες. Αυτό είναι απαξίωση των πολιτών και υποτίμηση της λογικής τους. Πώς τους ζητάς λοιπόν να συμμετέχουν όταν αισθάνονται ότι τους κοροϊδεύεις; Είναι δυνατόν ο λαός να δεχτεί μέτρα, όταν δεν εμπιστεύεται αυτούς που τα επιβάλλουν; Είναι δυνατόν να ανακάμψει η χώρα χωρίς τη σύμπραξη των πολιτών;

Αυτή τη στιγμή, η χώρα χρειάζεται μια κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, που θα αντιπροσωπεύει την πλειονότητα του λαού, δηλαδή όλους εμάς που επιθυμούμε την παραμονή στην Ευρώπη, η οποία όμως θα συνοδεύεται από σκληρή, αποτελεσματική και συνεχή διαπραγμάτευση, που θα στοχεύει πάντα στη δυναμική βελτίωση της απαράδεκτης σημερινής κατάστασης. Υπάρχουν σε κάθε κόμμα, αλλά και στην κοινωνία, θερμοί υποστηρικτές αυτής της πολιτικής. Είναι η ώρα να συμπλεύσουν. Πρέπει απαραιτήτως να συμμετάσχουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα σε μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης. Αυτή η κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει σύντομη ζωή και αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο εξαρχής. Θα πρέπει να δουλέψει σκληρά και με αυτοθυσία για τουλάχιστον μια τριετία.

Στην πράξη, το δυσκολότερο στοίχημα που έχουν να πετύχουν τα πολιτικά κόμματα είναι «η μεγάλη παύση της μάχης για εξουσία» και η γένεση μιας άλλης στόχευσης, της ανάγκης για προσφορά στη χώρα. Χωρίς ανταλλάγματα και προαπαιτούμενα. Αυτή είναι μια πραγματική υπέρβαση.

*Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος είναι Αναπληρωτής Πρύτανη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και Καθηγητής πρώτης βαθμίδας στο Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, στο οποίο έχει διατελέσει επί 3 χρόνια Πρόεδρος. Αποφοίτησε από το Τμήμα Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών, της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από το οποίο πήρε και το διδακτορικό του δίπλωμα. Επιπλέον, έχει διδάξει μαθήματα, τόσο στο τμήμα Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών, όσο και στο και στο Τμήμα Γεωπληροφορικής και Τοπογραφίας, του ΤΕΙ Σερρών.Στο επιστημονικό του έργο συμπεριλαμβάνονται πλήθος εργασιών σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά και συνέδρια, που τον κατατάσσουν στους κορυφαίους παγκοσμίως ερευνητές στο αντικείμενό του. Επιπλέον, είναι επιστημονικά υπεύθυνος σε σημαντικά ερευνητικά προγράμματα και κριτής σε έγκριτα διεθνή επιστημονικά περιοδικά.Γεννήθηκε το 1971 στη Δράμα. Έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Ηλιοκώμη Σερρών και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο-Λύκειο της Πρώτης Σερρών. Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο μικρών παιδιών, 11 και 8 ετών. 

Στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, ο κ. Παπαδόπουλος είναι υποψήφιος Βουλευτής του Ν. Δράμας,με τη Νέα Δημοκρατία, στην τελευταία τιμητική θέση του ψηφοδελτίου.